Halssieraad

Dit type is ontstaan aan het begin van de negentiende eeuw toen potvistanden makkelijker te verkrijgen waren door de westerse walvisvaarders. Deze ketting werd altijd met de punten omhoog gekeerd om de hals gedragen. Hoofdmannen op Fiji haalden soms ambachtslieden van Tonga om de potvistanden te laten bewerken. In ruil werden speciale mensen gezonden om kano's te maken op Tonga. Potvissen kwamen in grote getalen voor in Polynesië om zich van juni tot augustus voort te planten in de warme wateren. Ze werden niet bejaagd door de inheemse bevolking en men was voor de tanden geheel afhankelijk van aangespoelde potvissen. Dit gebeurde niet heel erg vaak dus alleen de elite van Fiji kon zich dergelijke sieraden veroorloven. Met de komst van westerse walvisvaarders is het zeer aannemelijk dat men makkelijker potvistanden kon krijgen en bewerken. De potvistanden werden vaak gepolijst of gedoopt in kokosnootolie om ze donker te maken. In zeldzame gevallen werden ze gerookt zodat ze een warme walnootachtige kleur kregen. In Oceanië werd bijna elk materiaal dat in de natuur te vinden was gebruikt voor het maken van sieraden. Materialen die niet in de directe omgeving voorkwamen werden via ruilhandel verkregen of men trok naar die gebieden toe. Het verzamelen en bewerken van juweelmaterialen werd óf door de mannen, óf juist door de vrouwen gedaan. De mannen ondernamen gewoonlijk de langdurige en soms zelfs gevaarlijke handelsexpedities, de vrouwen bleven in de buurt van de nederzetting om daar materialen te zoeken. Elke regio had zijn eigen waardevolle grondstoffen. Zo was bijvoorbeeld jade belangrijk voor de Maori, werden slagtanden van varkens hooggewaardeerd in Nieuw-Guinea en potvistanden waren en zijn nog steeds een statussymbool op Fiji. Het materiaal zelf was niet alleen kostbaar, het droeg ook de boodschap uit dat de drager de connecties en de middelen had om dat materiaal te krijgen.