Katoenen jas voor vrouwen, met geborduurde kraag

Behoort tot een volledig (vermoedelijk dagelijks) kostuum, met rok en omslagdoek. Bij Hmong / Miao worden kostuums en sieraden niet alleen beschouwd als kleding om basisbehoeften te vervullen, maar ook als dierbare kunstwerken die het denken en doen van Miao verbeelden. Ze vormen een maatstaf van de creativiteit en esthetiek van de maker. Vanaf zes, zeven jaar beginnen meisjes met naaldwerk, weven en verven. Tijdens belangrijke dagen lijken festiviteiten op een modeshow ((Yaohua, 1987:14). Allerlei technieken worden gebruikt om kleding te versieren, in motieven die van alles kunnen reflecteren: van het dagelijkse leven tot lokale verhalen en personages. Zilveren sieraden dragen bij aan een edele uitstraling en schoonheid, het is de belangrijkste vorm van versiering. Vroeger maakten meisjes met hulp van familie hun kleding zelf. Ze droegen deze tijdens festivals waar ze jongens konden ontmoeten en mogelijk huwelijkspartners. Meerdere sets werden over elkaar gedragen met vele zilveren sieraden om de welvaart te tonen. In het armere westen, werd dit vooral gedaan via het kapsel. Tegenwoordig worden goedkope koper- en nikkellegeringen gebruikt voor kronen en andere sieraden. Dagelijkse kleding was niet zo versierd als festivalkleding, die ook fungeerde als trouwkleding (id.). Na de oprichting van het Nieuwe China in 1949, paste de Miao-mode zich ook aan door de introductie van nieuwe stoffen, chemische verfstof en naaimachines. Sinds eind 20ste eeuw zette de regering etnisch toerisme op, om armoede te bestrijden, wat aanvankelijk resulteerde in een oplevind van traditionele kleding, maar later ontwikkelde tot meer opvallende en slechter gemaakte kleding (Corrigan noemt deze 'stage costumes', in Vollmer 2010:189). In het zuidwesten dragen jongeren broeken met blouses en t-shirts, sommige met het traditionele jasje erover (id. 190). Sinds de meest recente eeuwwisseling, is Miao kleding erg veranderd. Arbeid werd vrijer in China, en Miao meisjes kunnen naar school en leren schrijven en Chinees te spreken, ze blijven in steden wonen. Ze leren niet langer de textiele ambachten van hun geboortegrond. Ook oudere vrouwen hebben geen tijd meer voor textiel, ze moeten het land bewerken en op hun kleinkinderen passen. Via televisie en internet komen andere kledingstijlen binnen die populair worden, wat ten koste van de lokale kleding zal gaan (Corrigan, 2010, 194). De Hmong, vaak beter bekend onder hun Chinese naam Miao, zijn een van de meer dan vijftig minderheidsgroepen in China. In 1954 werden de Miao een van de officieel erkende minzu, of minderheden, waardoor hun tradities en geloof erkend werden (Corrigan, in Vollmer, 2010:187).Ze wonen verspreid over zeven zuidelijke provincies van China en in landen daarbuiten en kennen een lange historie. De textiele creativiteit van Hmong is wereldberoemd. Er zijn meer dan honderd verschillende typen Hmong kostuums, die alle historische veranderingen reflecteren, de natuurlijke omgeving, de economische standaard en taalverschillen ((Yaohua, 1987:15-17). Bijvoorbeeld tijdens de Culturele Revolutie (1966-1976), werden lokale kleding- en haarstijlen verbannen door de centrale regering. Na de dood van Mao kwam daar weer meer vrijheid in. Festivals werden weer georganiseerd waar vrouwen hun mooiste kleding en juwelen droegen. Mannen bleven hoofdzakelijk Chinese of westerse kleding dragen (Corrigan, in Vollmer, 2010:189). De patronen en (borduur)motieven die gebruikt worden in Miao kleding zijn een unieke vastlegging van lokale geschiedenis en cultureel erfgoed (mythen, legendes en belangrijke migratieverhalen); Miao kennen zelf geen schriftelijke taal. Vervaardiging Machinaal geweven katoen, van Chinezen gekocht door Miao. De grauwwitte katoenen voering lijkt zelf geweven. Overig gebruikt materiaal is zijde, in gekleurde borduursel. Mogelijk is de blauwe kleur verkregen met plantaardige indigo, mogelijk is het een synthetische kleurstof. Zuidwest China is een van de meest actieve indigoverf regio's. De indigopasta (bestaande uit meerdere planten) wordt vermengd met loogwater (alkaline water), rijstwijn en andere, geheime ingredienten. Dit mengsel blijft tot een jaar goed. De in het verfbad gedipte kleding wordt in de open lucht gedroogd waardoor de kleur oxideert. Stof met sterke glans wordt geprefereerd. (Corrigan, in Vollmer, 2010:192).