Stukje van een zool

Dit stuk rendierhuid is onderdeel van een Samische winterbontschoen ('nuvtahat' in het Samisch, 'skaller' in het Noors). Voor het maken van winterbontschoenen wordt de huid van rendierpoten gebruikt, omdat dit deel van de huid erg sterk is. In het maken van skaller gaan vele arbeidsuren. Direct nadat een rendier geslacht is, snijdt men de poothuiden af van de rest van de huid. Rendiervellen zijn daarom altijd 'pootloos'. De huid wordt daarna zeer zorgvuldig van de hoef losgesneden, een werkje dat zowel door mannen als door vrouwen wordt gedaan. Omdat men het liefst twee schoenen van dezelfde kleur heeft, houdt men altijd de vier poothuiden van één rendier bijeen. De huiden moeten eerst worden gedroogd. Hiertoe drukt men op de vleeszijde van elke nog vochtige, soepele, huid in de dwarslengte dunne houtkrullen. Dit voorkomt dat de huid gaat krullen. Daarna hangt men de huiden in hut of tent boven de kachel of het vuur. In de winter hangt men ze veelal buiten in de vrieskou. Zijn de huiden eenmaal droog, dan kunnen ze op een koele plaats bewaard worden totdat men tijd en zin heeft om er verder mee aan de gang te gaan. De volgende behandeling is het schrapen van de huiden met een schraapijzer (RMV 5742-6). Met deze behandeling schraapt men de houtkrullen én het buitenste vlies van de huid weg. Vervolgens worden de huiden met een afkooksel van wilgenbast ingewreven. Hierna schraapt men ze opnieuw. Vervolgens moet de huid ingesmeerd worden met een mengsel waarvan het hoofdbestanddeel wordt gevormd door levertraan. Tenslotte schraapt men de huiden een derde keer, waarna ze geheel soepel zijn geworden. Dan rekt men ze in alle richtingen flink uit. De huiden zijn nu klaar om geknipt te worden in de delen die nodig zijn voor het maken van de bontschoenen.