Céline Dionaissance: wat kan de wereld leren van Céline Dion?
Waar het in modekringen een tijd geleden nog ging over die andere, wereldberoemde Céline – met of zonder streepje op de e – is er tegenwoordig een andere Céline die de gemoederen flink bezighoudt.
In 2017 haalde Céline Dion de headlines van ieder modeblad toen ze op straat verscheen in een trui van het Franse collectief Vetements met daarop een afbeelding uit de de film Titanic. Amper drie jaar later is het opnieuw raak: Céline verschijnt wederom in Vetements, maar ditmaal gaat het niet om een trui, maar om een ketting. Een ketting die een exacte replica lijkt van het sieraad uit diezelfde film. Tel hier een latex jumpsuit bij op van Chanel, een futuristische jurk van Iris van Herpen, een creatie van Ronald van der Kemp, een ‘vers van de catwalk’ Schiaparelli en denk vervolgens nog even terug aan het fantastische pak dat Céline droeg tijdens haar Carpool Karaoke aflevering met James Cordon (jawel: Marc Jacobs!) en we kunnen wel stellen dat we zijn beland in de Céline Dionaissance.[1] Maar hoe kwam deze wedergeboorte tot stand en waarom is hij belangrijk?
Céline Dion: van fashion victim naar fashion victory
Jarenlang stond Céline niet bepaald bekend om haar gevoel voor mode. Zo was er bijvoorbeeld de fameuze ‘backwards tuxedo’ van John Galliano die ze droeg tijdens de Oscars in 1999. Ze nam risico, maar het kwam hierbij vaker neer op opzichtig dan op modieus of flatteus. Céline was hiermee eerder een fashion victim dan een fashion victory. Daarnaast was Céline’s theatrale, dramatische muziek volgens velen ook niet per se het toonbeeld van goede smaak. Een fashion victim volgens Bjørn Schiemer, PhD student in sociologie, ‘.. follows fashion—and in following is somehow led astray.'[2] Dit is overigens iets anders dan iemand die zich simpelweg slecht kleedt, aangezien het victim zich van geen kwaad bewust is. Ten tijde van de Oscars in 1999 deed Dion natuurlijk geen bewuste poging om er slecht of belachelijk uit te zien: zij dacht – en denkt nog steeds dat ze destijds haar tijd ver vooruit was. Zo stelt Céline in een interview met People Magazine:
'When I wore that look, yes it was at the Oscars, and when I wore that, everyone was wearing dresses, not pants. I was the only one with pants in a backward suit from Galliano and if I would do this today it would work. It was avant-garde at the time. And it doesn’t matter, you just have to assume what you wear, you wear, and I did.'[3]
In 2016 leek Dion het echter toch tijd te vinden voor een nieuw tijdperk en besloot ze een nieuwe stylist in te laten vliegen. De geschikte kandidaat werd gevonden in Law Roach, de stylist die eerder samenwerkte met model, actrice en zangeres Zendaya. De Vetements-trui was een idee van Roach en bleek uiteindelijk slechts het begin te zijn van Dions wedergeboorte als modelieveling. De ‘Queen of Couture Week’ is niet alleen hét gesprek van de dag, maar leert ons daarnaast ook een bijzondere les over de modewereld – en de wereld in het algemeen.
De Oudere Vrouw en de modewereld
Tijdens de meest recente editie van Paris Fashion Week droeg de 51-jarige Céline Dion een ensemble van het modemerk Off-White bestaande uit een badpak, een oversized blazer en een paar stiletto’s. Dit ensemble was twee weken eerder op de catwalk geshowd door het 25-jarige topmodel Gigi Hadid. Dions leeftijd lijkt misschien niet echt relevant in een artikel over haar kledingkeuzes, maar toch kan het niet onbesproken blijven. Leeftijd en mode staan namelijk met elkaar op gespannen voet. Zo schrijft de Engelse socioloog Julia Twigg: ‘Fashion and age do not fit easily, or happily, together. There is a discordant quality in the mix. Fashion is assumed to be all about youth and beauty—so far removed from the world of age.'[4] Catwalkmode lijkt dus niet gemaakt te worden voor vrouwen van een bepaalde leeftijd (lees: ouder dan 26) met een bepaald lichaam (lees: niet jong, niet wit, niet slank) en hoewel er meer diversiteit is in de casting van modellen in de afgelopen jaren, gaat deze verandering maar traag. Twee bijzondere voorbeelden zijn te vinden in lente 2015 campagne van Kate Spade met daarin een hoofdrol voor het 93-jarige mode icoon Iris Apfel – naast het 22-jarige supermodel Karlie Kloss, maar ook in de Versace Ready-To-Wear 2018 modeshow waarin ‘90s-supermodellen Cindy Crawford, Naomi Campbell, Claudia Schiffer, Carla Bruni en Helena Christensen hun opwachting maken.
Hoewel er meer aandacht in de media lijkt te komen voor een meer divers vrouwbeeld van de vrouw op het gebied van leeftijd, is de modewereld er nog lang niet. Ook in het feministisch discours gaat het mis, stelt de Amerikaanse professor in media en communicatie Elizabeth Nathanson: de moderne, feministische vrouw moet niet alleen de kracht in eigen handen hebben, maar moet hierdoor ook de tand des tijds de baas blijven. Een vrouw die de controle heeft, zou namelijk ook de controle over haar lichaam moeten hebben.[5] En wie de controle heeft, wil natuurlijk in shape zijn en er goed uitzien (wat dat dan ook moge zijn). Althans, dat is de gedachte.[6] Nu heeft Céline Dion natuurlijk een lichaam dat niet is weggelegd voor de gemiddelde vrouw van 50: dankzij het leger aan personal trainers is Dion fit en afgetraind en is haar slanke verschijning al jaren een onderwerp van discussie. Hoewel zij dus met haar leeftijd bepaalde conventies aanvecht, past ze dankzij haar slanke en lange lichaam wel naadloos in de size zero creaties van menig ontwerper.
Leeftijdsdiscriminatie en de oude(re) celebrity: Madonna, Joan Rivers en George Clooney
De Amerikaanse Elizabeth Nathanson, professor media en communicatie, beschrijft de problematiek rondom de oude(re) celebrity in een artikel met comedian Joan Rivers als casestudy: een vrouw die zich tot het eind van haar carrière – en met name op latere leeftijd – actief uitsprak over de plastische chirurgie die zij onderging en zo haar vraagtekens zette bij de authenticiteit van andere sterren en Hollywoods obsessie met jeugdigheid in het algemeen.[7] Denk hierbij bijvoorbeeld ook aan de kritieken op zangeressen als Madonna – mag zij nog wel halfnaakt rond paraderen op haar zestigste? – en seksistische leeftijdsdiscriminatie. Ahir Gopaldas, professor marketing, en Anton Siebert, PhD student in marketing, deden onderzoek naar de representatie van oudere mannen en vrouwen in de media aan de hand van magazinecovers en kwamen met een alarmerend verschil: mannen van 40-plus kwamen relatief veel voor op magazinecovers, terwijl vrouwen van 40-plus bijna niet voorkomen.[8] Oudere mannen mogen dus schijnbaar wel gezien worden – denk bijvoorbeeld aan George Clooney – maar oudere vrouwen worden gemarginaliseerd in het medialandschap – of juist actief belachelijk gemaakt om hun uiterlijk om ze zo als het ware weer op hun plek te zetten. Joan Rivers werd veelvuldig belachelijk gemaakt om de hoeveelheid plastische chirurgie die zij onderging in haar leven, al maakte ze daar zelf ook graag grappen over. Let wel: Joan Rivers was 81 toen zij overleed en Dion is met haar 51 jaar nog in de bloei van haar leven. In het juninummer van ELLE UK beschreef Céline zelfs dat het voelde alsof ze opnieuw was begonnen met leven na haar vijftigste verjaardag.[9] En deze hernieuwde Céline Dion lijkt aan te slaan in de modewereld gezien haar succes tijdens de Parijse modeweken van de afgelopen drie jaar en diverse andere mode-evenementen, zoals het MET gala van 2018 en 2019.
De toekomst van de Céline Dionaissance
Los van het esthetische oordeel – vind je het mooi of lelijk? – over de outfits waarin Dion paradeert op de Parijse straten, kan gesteld worden dat haar wedergeboorte gelukt én veelbetekenend is. Céline Dion, die onlangs ook ambassadrice is geworden voor L’Oréal Paris, laat zien dat vrouwen boven de 50 nog met gemak meedoen in de mode en dat ongeacht wat anderen ervan vinden je vooral in jezelf moet geloven en plezier moet maken. Of Céline – met de hulp van haar stylist Law Roach – haar positie als fashions favourite weet te behouden, zal nog uitgewezen moeten worden, maar zelfs in een wereld die zo veranderlijk en trendgevoelig is, zal Dion zichzelf ongetwijfeld opnieuw weten uit te vinden. Ik hoop in elk geval dat de Céline Dionaissance nog een tijd voortduurt.
Verder lezen?
Girod de L’ain, A. (2019) The Power of Céline Dion, via: https://www.elle.com/uk/life-and-culture/a27580163/celine-dion-instagram....
Gopaldas, A. & Siebert, A. (2018) Women over 40, foreigners of color, and other missing persons in globalizing mediascapes: understanding marketing images as mirrors of intersectionality, in: Consumption Markets and Culture, 21:4, 323 – 346.
Nathanson, E. (2019) Ageing on and off the red carpet: Joan Rivers, celebrity culture and postfeminist television, in: Celebrity Studies.
Ryan, L. (2017) A New Day Has Come: Welcome to the Céline Dionaissance, via: https://www.thecut.com/2017/07/celine-dion-fashion-comeback.html.
Twigg, J. (2010)How Does Vogue Negotiate Age?: Fashion, the Body and the Older Woman, in: Fashion Theory: The Journal of Body, Dress and Culture, 14:4, 471 – 490.
Warner, K. (2017)Céline Dion Says Her Backwards Oscar Tux Was Ahead of Its Time, via: https://people.com/style/celine-dion-says-her-backwards-oscar-tux-was-ah....
Schriemer, B. (2010) Fashion Victims: On the Indiviudalizing and De-individualizing Powers of Fashion, in: Fashion Theory: The Journal of Body, Dress and Culture, 14-1: 83 – 104.
Noten
[1] Ryan, L. (2017) ‘A New Day Has Come: Welcome to the Céline Dionaissance’, via: https://www.thecut.com/2017/07/celine-dion-fashion-comeback.html. (04-07-2019).
[2] Schriemer, B. (2010): 85.
[3] Warner, K. (2017) ‘Céline Dion Says Her Backwards Oscar Tux Was Ahead of Its Time’, via: https://people.com/style/celine-dion-says-her-backwards-oscar-tux-was-ah.... (06-07-2019).
[4] Twigg, J. (2010): 472.
[5] Nathanson, E. (2019): 3.
[6] Nathanson, E. (2019): 3.
[7] Nathanson, E. (2019): 4.
[8] Gopaldas, A. & Siebert, A. (2018): 328.
[9] Girod de L’ain, A. (2019) ‘The Power of Celine Dion’ via: https://www.elle.com/uk/life-and-culture/a27580163/celine-dion-instagram....(04-07-2019).
Deel
Aanvullingen
Vul deze informatie aan of geef een reactie
Reactie