Such Delicate Tenderness: in gesprek met Bas Kosters (deel 4)

Drie maanden verbleef Bas Kosters als Artist-in-Residence bij de Tom of Finland Foundation in The City of Angels. De Tom of Finland Foundation richt zich op het beschermen, promoten en preserveren van erotische kunst en is baanbrekend voor de LGBTQ+ cultuur in Los Angeles.

Hoe kun je jezelf blijven inspireren?

Mijn werk is altijd reactief op mijn belevenissen, vorig jaar was ik op zoek naar een herwaardering van mezelf, toen heb ik een serie gemaakt over zelfliefde. Je bent een mens en maker, dat zijn twee ontwikkelingen die langs elkaar lopen en elkaar soms raken. Het fascineert om mezelf als materie te zien. Vanaf mijn academietijd ben ik daar ook mee bezig geweest. Toen was ik bezig met mijn kleedgedrag en het vormen van een identiteit en het zoeken naar imago. Dat bracht ik ook in beeld. De performance van jezelf gecombineerd met het zijn van jezelf, het maken van jezelf heeft me altijd geïnteresseerd en daar komt steeds meer besef en verdieping in en blijft ook altijd inspireren.

Mooiste werk uit de expositie?

Er is een collage wandkleed met een clown, cupcakes en piemels, dat is mijn favoriet. Die vind ik heel bijzonder omdat het zo knotsgek is, hij is zo grof maar toch ook gezellig. Dat wandkleed is alles. Deze beschrijving is ook tekenend voor wat de expositie kan zijn.

Welke modecollectie uit je oeuvre is je ultieme favoriet?

Ik vind mijn laatste drie collecties qua diepte, breedte en gewichtigheid heel fijn. Dat zijn Permanent State of Confusion, My Paper Crown en HOPE (Dear Sir/Madam: HOPE). De verhaallijnen, technieken en trefzekerheid bij deze collecties zijn sterk. Ik leef echt voor de Permanent State of Confusion collectie, die vind ik wonderschoon. Toen ik begon met mijn label maakte ik alleen unieke, handgeschilderde stukken en collecties. Langzaam ben ik naar ready-to-wear gegaan, wat ik zes of zeven seizoenen heb gedaan. In 2015 ben ik daarmee gestopt en ben ik teruggegaan naar mijn initiële artistieke drijfveren. Dat is maken wat ik wil maken, zonder vooropgezet doel. Alles wat ik maak heeft een doel, maar het is heel afgekaderd. Toen heb ik Permanent State of Confusion ontworpen, een collectie die heel significant en tekenend was voor waar mijn kracht ligt.

Het was in het midden van de crisis, een tijd waarin ik me afvroeg waar ik stond en wat ik wilde. Hergebruik, het maken van prints en het komen tot prints door allerlei handwerktechnieken waren belangrijke onderwerpen. Het was een hele rijke en fascinerende collectie met een aantal belangrijke kostuums met maskers. Die zijn ook allemaal in Museum Arnhem tentoongesteld. In die collectie en in de collecties daarna maakte ik couture, maar niet perse volgens de gangbare (stijl)regels waar couture aan moet voldoen. Het zijn extreem bewerkelijke stukken met veel handwerk en technieken die veel tijd kosten. De collectie wordt vaak ondersteund door een aantal stukken die in kleine oplagen geproduceerd worden. Één design bijvoorbeeld, dat we uitvoeren op leggings. Of een zijden paneel jurk met een zelfportret in de context van de collectie, een zijden sjaal, soms een overhemd blouse of een aantal shorts. In de collecties vanaf 2015 zitten vaak een aantal stukken die in kleine oplage of in opdracht, als custom-order gemaakt worden.

Bas Kosters, Pink Boys 33, 2019, Bas Kosters, Tom of Finland Foundation Los Angeles, Bron: Bas Kosters.

Welke modeontwerpers moeten we volgens jou in de gaten houden?

Ik vind heel veel ontwerpers en collega ontwerpers leuk. Ik heb bewondering voor hun vakmanschap maar wat vooral belangrijk is om te realiseren is wat een vak het is om modeontwerper te zijn. Om dingen te maken en wat daarvoor nodig is zoals het doorzettingsvermogen, de kundigheid en het vakmanschap. Er zijn zoveel Nederlandse ontwerpers die mooie dingen maken, van de artistieke couture van Ronald van der Kemp, Jan Taminiau en Iris van Herpen tot hele jonge ontwerpers die hele coole dingen doen zoals Sophie Hardeman. Één van mijn stijliconen is Vivienne Westwood, ik hou van iedereen die leuk en uitgesproken is. Het mag ordinair zijn of avant gardistisch, van clowns tot pornosterren, alles wat out of the ordinary is, uitzonderlijk en buitengewoon.

“Mensen willen iets wat uniek is, wat kwaliteit heeft of waar goedheid achter zit”.

Het is leuk om rond te kijken en te snuffelen, dat is een van mijn grootste passies. Je moet jezelf altijd informeren, je afvragen waar dingen vandaan komen, hoe ze worden gemaakt. Kijk om je heen, bedenk wat je mooi vindt. Er zijn zoveel mensen die hele gave dingen maken en doen. Koop eens iets bij een ontwerper in plaats van bij een groot merk of high street retailer. Als we allemaal artikelen kopen bij onafhankelijke designers komt er misschien ruimte voor een ander geluid, zo devalueert de winkelstraat misschien ook eens. Dit andere geluid is er denk ik ook al wel, steeds meer mensen willen niet precies hetzelfde topje dat ze ook in Lelystad dragen of in West-Hollywood. Mensen willen iets wat uniek is, wat kwaliteit heeft of waar goedheid achter zit.

Er gebeuren zoveel inspirerende en boeiende dingen op modegebied, dat is zo leuk om te zien. Eigenlijk wil ik helemaal niet beslissen welke modeontwerpers interessant zijn, dat moeten mensen zelf gaan bekijken.

Toekomstplannen

Het nieuwe jaar is nog in mysterie gehuld. Kosters heeft heel lang zijn studio gehad in het World Fashion Centre en hij weet sinds kort dat hij daar weg gaat. “In augustus heb ik mijn tijd besteed om mijn archief, opslag en studio in te pakken, uit te zoeken, te herschikken en te verhuizen naar een tijdelijke ruimte. Als ik terugkom in Nederland ga ik naar een nieuwe studio, we hebben twee opties, dat is heel spannend”.

“Ik weet nog helemaal niet wat er aankomend jaar gaat gebeuren en wat ik ga doen met de studio, of hoe de studio gaat functioneren. Misschien wil ik als leerbedrijf fungeren en meer grote projecten maken. Met veel handen kun je ook veel dingen maken”.

Kosters voelt de behoefte om weer iets met mode te doen maar wel op het grensgebied met autonome kunst en textiel. “Misschien worden dit unieke stukken die je kan dragen én kunt ophangen, daar puzzel ik nu nog een beetje over”.

Aanbevolen literatuur

• Kosters, Bas. I Want It to Be Soft - The Journey of Bas Kosters . Museum Arnhem, 2016.
• Kosters, Bas. A Gift . Bas Kosters Studio / Bugaboo International B.V., 2015.

Media

• Website Bas Kosters: https://baskosters.com/
• Facebook Bas Kosters: https://www.facebook.com/Baskosters
• Facebook Bas Kosters Studio: https://www.facebook.com/BasKostersStudio/
• Instagram Bas Kosters: https://www.instagram.com/baskosters/?hl=nl