Op een zonovergoten zaterdag wachtte een tafel vol reststoffen op enthousiaste deelnemers. Toen het gezelschap compleet was, werden we rondgeleid langs verschillende wandkleden van de ontwerper. In 2015 maakte hij een omslag in zijn werk, omdat hij verdrietig werd van de manier waarop er wordt omgegaan met mode. “They eat fashion as if it were sandwiches”.
Waar de korte zwarte leren jas begin jaren ’80 een kledingstuk van verzet was, is het nu onderdeel van de populaire (kleding)cultuur geworden. Waarin verschilt de boodschap die dragers van een leren jas in verschillende tijden communiceren en waarin komt die boodschap overeen?
Van 100 lagen natte kleding tot naaktzwemmen, en alles daartussenin. De afgelopen 150 jaar is zwemkleding een dramatische evolutie ondergaan, waarin het uiterlijk ervan balanceert tussen functionaliteit en zedelijkheid.
Verzet door conformisme: door het dragen van de laatste (en duurste) mode creeërt de drager een ‘ik hoor erbij’-uniform. Maar tegelijkertijd kan een logo-T-shirt met in kapitalen ‘Gucci’ over de borst gespeld, ook het hoogtepunt van tegendraadheid zijn. Vooral als Gucci’s Glamour (ofwel prijskaartje) contrasteert met jouw eigen achtergrond.
In de tentoonstelling the new normal staan de reacties van vijf designers op het (post-)corona-tijdperk centraal. Daaronder zijn ook twee nieuwe ontwerpen van Duran Lantink, die reflecteren op thema’s als duurzaamheid en ethische productie. Deze thema's zijn gedurende de pandemie opnieuw aan het licht gebracht en dagen ons uit om vooruit te blikken: hoe kan het nieuwe normaal er in de mode uitzien?
